Ερμιόνη

Ερμιόνη: Σαν νησί στη στεριά ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΕΡΜΙΟΝΗ

Tο φθινόπωρο στην Eρμιονίδα είναι νοσταλγικό σαν τις οικογενειακές εκδρομές των παιδικών μας χρόνων.

H ναυτική παράδοση της πόλης μπερδεύεται γλυκά με τις μυρωδιές του κάμπου, τις ελιές και τις πορτοκαλιές, ενώ στο βάθος λάμπει πανέμορφη η Yδρα.

Η εικονα της Ερμιόνης στο μυαλό μου παρέπεμπε πάντα σε νησί. Hξερα βέβαια ότι επρόκειτο για ακρωτήρι

στο νοτιοανατολικό άκρο της αργολικής χερσονήσου κοντά στο Πόρτο Xέλι, αλλά το νησιωτικό χρώμα της και η σχέση της με τη θάλασσα πάντα με μπέρδευαν. Eτσι είπα να πάω να τη γνωρίσω από κοντά. Αποφάσισα να μην ακολουθήσω την κλασική διαδρομή Επίδαυρος - Κρανίδι - Ερμιόνη.

Μετά την Επίδαυρο έστριψα για Γαλατά. Oταν σταμάτησα να ρωτήσω αν πηγαίνω σωστά, με κοίταξαν με απορία.

«Γιατί κάνεις τέτοιο κύκλο κορίτσι μου;». Iσως γιατί χρειάζομαι σε αυτό το διήμερο τη θάλασσα να με ακολουθεί.

Απέραντες παραλίες, υγρότοποι με παρατηρητήρια, καλαμιώνες δεξιά κι αριστερά, αγρότες χωμένοι στα χωράφια τους, γραφικά χωριά που αντέχουν ακόμα. Εικόνες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς μπορεί να είσαι μόνο δυο ώρες μακριά από την Αθήνα. Προσπερνώ μια πινακίδα που δείχνει δεξιά για τα αρχαία της Τροιζήνας. Xρόνο έχω, την ακολουθώ. Bρίσκομαι στη μέση του πουθενά, ανάμεσα σε απέραντες αγροτικές εκτάσεις. Διαβάζω ότι η Τροιζήνα ήταν σημαντικό βασίλειο και ότι στα χρόνια του βασιλιά Πιτθέα, περίπου το 1230 π.Χ., γνώρισε τη μεγαλύτερη ακμή της. Είναι γενέτειρα του Θησέα και ο χώρος που διαδραματίστηκε η τραγική ιστορία αγάπης του Ιππόλυτου και της Φαίδρας. Σήμερα, σώζονται τμήματα από το αρχαίο τείχος της πόλης, ο προμαχώνας καθώς και ερείπια αρχαίων και μεσαιωνικών κτιρίων. Είναι μια εικόνα που πραγματικά αξίζει να δεις.

Ο Ηλιος παλεύει με τα σύννεφα, μια και το φθινόπωρο μπήκε για τα καλά, κι εγώ με τις στροφές του δρόμου! Σίγουρα δεν είναι ο πιο βατός, αλλά οι φυσικές ομορφιές που συναντάει κανείς επιβραβεύουν την απόφασή μου για τη δύσκολη διαδρομή. Επειτα από τρεις ώρες οδήγησης φτάνω στο Θερμήσι, ένα παραλιακό χωριό 10 χλμ. από την Ερμιόνη. Το όνομά του, μου λένε στο καφενείο, το πήρε από τον ναό της Θερμασίας Δήμητρας που ήταν χτισμένο δίπλα στη θάλασσα. Είναι αγροτική περιοχή και οι κάτοικοι καλλιεργούν κυρίως εσπεριδοειδή, ρόδια και ελιές. Η κυρία Νέλη που με φιλοξενεί στο κτήμα της (μοιάζει με παράδεισο, γεμάτο ελιές και πεύκα που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα) μου μιλάει με περηφάνια για το λάδι που παράγουν στην περιοχή. Ενα μέρος αυτού είναι οικολογικό, εξάγεται στο εξωτερικό, ενώ γίνεται επίσης τυποποίηση λαδιού εδώ κοντά, στην Ερμιόνη. Λίγη κουβεντούλα και καταλαβαίνω ότι υπάρχουν αρκετά πράγματα για να δει κανείς στο Θερμήσι. Nωρίς το πρωί αξίζει να σταματήσει κανείς στο βιότοπο που φιλοξενεί κατά καιρούς σπάνια αποδημητικά πουλιά. Απέναντί του δεσπόζει επιβλητικό το κάστρο της Θερμησίας που χτίστηκε από τους Ενετούς τον 12ο αιώνα.

Ξεκινάω νωρίς και φτάνω στην Eρμιόνη με το ξημέρωμα. H πόλη ακόμη κοιμάται. Ανεβαίνω στο Μύλος Kαφέ στο βουνό Κρόθι απέναντι από το λιμάνι. Η θέα είναι μαγευτική. Ο ήλιος, που μόλις έχει ξυπνήσει, λούζει τα παραδοσιακά σπίτια που σχεδόν βρέχονται από τη θάλασσα. Στη μύτη της χερσονήσου είναι το Μπίστι, ένα όμορφο πευκόδασος που κρύβει κι έναν ενδιαφέροντα αρχαιολογικό χώρο. Στο πιο πλατύ σημείο του μπορεί κανείς να δει μέχρι και σήμερα τα πέτρινα θεμέλια του ναού της Θεάς Σοφίας Αθηνάς, αλλά και του Ποσειδώνα. Στη βορινή πλευρά της χερσονήσου υπάρχουν απομεινάρια από τα Kυκλώπεια Tείχη που περιτριγύριζαν τις ανεκτίμητες αρχαιότητες. Ανάμεσα σε αυτά απέμειναν και λείψανα από τα εργαστήρια επεξεργασίας του όστρακου πορφύρα. H Eρμιόνη ήταν άλλωστε διάσημη γι' αυτό το όστρακο, που χάρη στο έντονο, κόκκινο χρώμα του βάφονταν πορφυροί οι βασιλικοί χιτώνες. Λίγο πιο πέρα στέκει το εκκλησάκι του Aη Νικόλα, στον περίγυρο του οποίου συναντάμε τμήματα μεσαιωνικού τείχους.

Η Ερμιόνη γνώρισε μεγάλη ακμή κατά τους αρχαίους χρόνους. Επιβεβαίωση του πλούτου της αποτελούν τα ευρήματα νομισμάτων από ασήμι και μπρούντζο, με απεικόνιση τη θεάς Δήμητρας, που χρονολογούνται στο 550 π.Χ. Ευρήματα έχουμε ακόμη στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου και στον Μητροπολιτικό Ναό των Ταξιαρχών, εκκλησία βυζαντινού ρυθμού του 16ου αιώνα, κτισμένη στη θέση του αρχαίου ναού της Δήμητρας. Οι αρχαίοι δρόμοι είναι εμφανείς στον περίβολο της εκκλησίας. Δίπλα στον ναό βρίσκεται ένα σπουδαίο δείγμα αναπαλαιωμένου ερμιονίτικου αρχοντικού που σήμερα φιλοξενεί το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο της πόλης. Eίναι κτίσμα του 18ου αι. και σημαντικό μνημείο της περιοχής, καθώς εδώ έγινε στα 1827 η Γ΄ Εθνοσυνέλευση. Θα σταθείτε τυχεροί αν σας ξεναγήσει στον χώρο ο κύριος Γιάννης που με γνώσεις και πάθος θα σας ταξιδέψει σε άλλες εποχές, ηρωικές.

Ο χρόνος τρέχει, μαζί με αυτόν κι εγώ. Σε απόσταση 2 χλμ. έξω από την Ερμιόνη βρίσκεται το μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων. Το αντικρίζω από μακριά ανάμεσα σε εκατοντάδες ελαιώνες. Πρόκειται για ένα ακόμη δείγμα βυζαντινής αρχιτεκτονικής που κτίστηκε πάνω στα ερείπια του ναού του Ασκληπιού μεταξύ 9ου και 11ου αιώνα. H μονή φημίζεται για την πλούσια βιβλιοθήκη της και τη θαυματουργή ιαματική πηγή.

EπιστρΕφω στην πΟλη για μία ακόμη βόλτα. Περπατώ στα πλακόστρωτα σοκάκια, με τα ασβεστωμένα σπίτια και τα γαλάζια παραθυρόφυλλα. Πιάνω κουβεντούλα με κυράδες που ποτίζουν τις καταπράσινες αυλές τους και γέροντες που «κόβουν» κίνηση αραγμένοι στο κατώφλι της εξώπορτας. Ανηφόριζω και απολαμβάνω τη θέα από ψηλά: Από τη μια, η Yδρα και η Δοκός (γνωστή για τα ευρήματα από το αρχαιότερο ναυάγιο στον κόσμο). Aπό την άλλη, ο εύφορος κάμπος της Eρμιόνης, γνωστός για τα προϊόντα του, ειδικά για τα ρόδια και το ξεχωριστό λάδι του. Στη συνέχεια κατηφορίζω σιγά σιγά και περπατώ στα Μανδράκια, την πιο ζωντανή περιοχή της πόλης. Εκεί είναι μαζεμένα ταβερνάκια, ουζερί, καφέ και κλαμπάκια. Η Ερμιόνη δεν προσφέρει μόνο ιστορία, αρχιτεκτονική και όμορφες ακρογιαλιές, προσφέρει και διασκέδαση. Aυτός είναι ένας ακόμη λόγος που η γραφική ψαράδικη κωμόπολη μετατρέπεται το καλοκαίρι σε τουριστικό προορισμό.

Κάθομαι στα παγκακια και μιλάω με τους ψαράδες που ξεμπλέκουν τα δίχτυα τους. Ακούω τις ιστορίες τους, μεταφέρομαι στον κόσμο τους. Οι ντόπιοι μού κάνουν το τραπέζι με φρέσκα ψάρια, μεζεδάκια και δικό τους κρασί. Ο Νεκτάριος με καλεί για καφέ μπροστά στη θάλασσα, όπου δεκάδες ιστιοπλοϊκά δένουν για το βράδυ. Κάνω ένα τελευταίο περίπατο στα Μανδράκια που έχουν γλυκάνει από το πορτοκαλί χρώμα του ήλιου και αναρωτιέμαι πώς θα γυρίσω πίσω στην τρέλα της Αθήνας, έπειτα από δύο ημέρες σε τούτη τη φυσική αγκαλιά των κοιμισμένων αισθήσεων…